Omdat we twee jaar geleden zo'n verdrietige, heftige en moeilijke tijd moesten doormaken, denk ik er heel veel aan terug.
Net voor Pasen 2007 ging Chris op "anorexia-kamp" zoals hij het noemde.
Drie dagen moest Chris meedraaien in de kliniek, in het kader van de behandeling en therapie voor anorexia patiënten. Zo leren ouders hoe het moet en niet moet tijdens maaltijden. Ze leren de regels en kunnen die dan makkelijker toepassen als hun kind op weekeind verlof thuis komt.
Chris mocht wel op Ambers kamertje slapen, dus dat was wel fijn. Toch zag Amber er ook tegenop dat haar vader kwam. Ze vond het eng en was bang dat-ie teleurgesteld zou raken als ze het eten niet op zou durven eten. We hebben uitgelegd dat ook hij komt om te leren, dat ie niet zou komen om te controleren of zo. Een aantal weken daarna heb ik hetzelfde gedaan. Heel heftig en soms onbegrijpelijk hoe die meiden denken en voelen...
Hier nog een fragment uit een soort email dagboek uit die tijd:
Eind maart 2007
Amber zit eindelijk niet meer in de RUSTfase, maar gaat nu naar de motivatie fase. Ze was er blij mee. Wij zelf zijn wat voorzichtiger, bang voor een terugval, maar vooralsnog wordt haar moed en vechtlust beloond met de volgende dingen:
ze hoeft niet meer onder toezicht te douchen
ze hoeft niet meer in een rolstoel over het terrein
ze mag vanaf donderdag 's ochtends naar school (staat bij het terrein)
ze mag met wat andere meiden en de leiding mee naar de bieb en een plaatselijke winkel
ze moet (!) nu helpen met wat huishoudelijke taken zoals tafel dekken en/of afwassen>
Wat ben ik blij met hoe het nu gaat, ze is er nog lang niet, maar zo diep in de Ano zit ze gelukkig niet meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten