Verdrietig

Morgen is het zover. Dan rijden we na een rit van bijna 2 uren het terrein van de eetkliniek op. Er zullen herinneringen boven komen. En dat zijn niet bepaald fijne. Ik voel me verdrietig, moe en gespannen. Ik wil dit niet nog een keer mee moeten maken. Ik wil niet dat mijn dochter dit opnieuw moet doorstaan. Maar mijn gevoelens doen er nu niet zoveel toe. Ik moet rationeel handelen. Mijn verstand volgen. Ze heeft een terugval en ze moet geholpen worden. Waarom toch? Ze was al zo ver! Drie jaren zijn we al in gevecht met King Ano. Dat is toch genoeg voor een jong meisje en voor het gezin waaruit ze deel maakt? Enough is enough. Maar helaas bepaal ik niet wanneer dat is.