Opluchting

Vol spanning zaten Amber en ik vanmiddag in het ziekenhuis. Het was er op of er onder. Zou ze nog heel iets afgevallen zijn dan werd ze maandag in de eetkliniek verwacht voor 2 weken flex. Maar Amber bleek weer sterker te zijn dan King Ano. Ze was iets aangekomen! Alle spanning viel van me af en ik begon daar gewoon even te huilen. Van blijdschap, opluchting maar ook wel angst. Want ik voelde dat Amber direct aan het twijfelen sloeg. Ben ik een vreetzak? Stop ik nu wel weer met aankomen? Wat zal ik schrappen van mijn eetlijst om niet weer een aantal ons aan te komen deze week? Ze is nog zo ziek. Maar we communiceren tenminste nog wel met elkaar. En gelukkig luistert ze (meestal) wel naar ons. Maar dat ze nog een zeer ernstige eetstoornis heeft is wel duidelijk. En dus gaan we weer een week in dat in het teken zal staan van eten, niet eten, bewegen, niet bewegen, aankomen, afvallen, angst en hoop. Of je het nu wilt of niet, dat is ons dagelijks leven.
Maar vanmiddag voelde het wel als een enorme opluchting dat we Amber vooralsnog niet hoeven te laten opnemen.