Mijn dochter

Amber vecht gelukkig weer tegen haar ziekte. Tegen de anorectische gedachtes. Nooit zal ik helemaal kunnen begrijpen wat er zich in dat hoofd afspeelt. Maar ik weet wel dat ik een hele sterke dochter heb. Wanhopige dagen, weken en maanden hebben we gekend. Een tijd waarin ik machteloos moest toekijken hoe mijn dochter alsmaar verder zakte in de anorexia. Een tijd waarin we totaal geen grip meer hadden op haar. Gelukkig gaat het nu alweer een poosje goed met haar. En ook dat wil ik graag delen! En dat "goed gaan" betekent helaas niet dat ze 100% kan genieten. Dat ze niet meer hoeft te vechten, een strijd te leveren, af te wegen wat ze zal nemen en laten staan, enzovoort. Nog steeds moet ze dingen van haarzelf (veel bewegen) en mag ze heel veel ook niet van haarzelf (een keer iets lekkers nemen, genieten van een maaltijd). Maar beetje bij beetje komt de echte Amber weer tevoorschijn en zien we King Ano op de achtergrond verdwijnen. Ik hoop dat ze iedere dag opnieuw de kracht en moed vindt om door te gaan met haar strijd. Ik hoop dat ze er helemaal los van komt. Ik hoop dat ze ooit zichzelf kan en mag zijn en trots is op wie ze is! Ik ben in ieder geval supertrots op haar!