Nu het een stuk beter gaat met Amber komt er af en toe een drang bovendrijven om mijn en haar verhaal over het gevecht tegen King Ano op te schrijven. Ze is zelf al bezig geweest afgelopen zomer, maar omdat ze merkt dat als ze erover schrijft, de gevoelens weer terugkomen en het gevecht daardoor weer zwaarder wordt, heeft zij zelf gelukkig besloten voorlopig even niets op dat gebied te doen. Niet teveel op haar blog over anorexia schrijven, niet op sites om meisjes te steunen die ook aan het vechten zijn, niet teveel contact met meisjes uit de eetkliniek en geen boeken over het gevecht tegen eetstoornissen lezen. Maar het lijkt alsof ik er nu wél behoefte aan krijg om alles van me af te schrijven. Misschien omdat ik sinds een paar weken het gevoel heb er "boven uit" te stijgen. Om alles objectiever te zien. Van een afstand. Maar ja, het zijn maar plannen en tot nu toe heb ik er nog niets mee gedaan. Misschien toch een idee voor die lange, donkere winteravonden. Ben alleen een beetje bang dat ik alles opnieuw beleef. De angst om je kind kwijt te raken... maar ja, als Amber het allemaal kan opschrijven en verwoorden, dan moet ik dat zeker kunnen! En als we er allebei aan toe zijn. Misschien combineren we onze verhalen wel tot een boek. Plannen...maar ooit?
Het voordeel van schrijven is dat je het weer weg kan leggen als het toch nog niet goed voelt.... En je kan het eerst nog voor jezelf houden, natuurlijk!
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat anderen wel steun aan jullie verhaal kunnen beleven. Sterkte met (wel of niet) schrijven!
Groetjes,
Marike
Hé,hé eindelijk weer eens op jopuw blog...leuk om weer bij te lezen!
BeantwoordenVerwijderenIk kan me (een beetje) voorstellen dat het moeilijk moet zijn om alles weer te herbeleven,maar het kan ook therapeutisch werken.
En het is geen moeten.
Je schrijft super goed en het zou heel mooi zijn als het een steun kan zijn voor anderen.
Sterkte!