11 jaar geleden was ik net bevallen van Joost. Wat een prachtige kerst werd dat. Ik was van die mega-buik af, van mijn bekken instabiliteit en ik had een pracht kind gekregen. Mijn geluk kon niet op. Nu is-ie alweer elf geworden. En ik mag een heleboel dingen niet meer doen. Lees: enthousiast naar hem zwaaien als ik langs de lijn sta bij het voetbalveld. Zijn haren fatsoeneren als-ie 's ochtends de deur uitgaat. Binnenkomen als meneer staat te douchen. Ondertussen vindt hij het nog steeds fijn als ik een warme kruik bij zijn voeten leg en hem welterusten wens (inclusief kus); ploft-ie soms op mijn schoot voor een knuffel en geniet ervan als ik voorlees uit verhalen van Roald Dahl. Oh well, no matter how big he grows: he'll always be my angel!
Dat de tijd snel gaat zie ik vooral aan mijn nichtje Merel. Elke keer als zij komt is ze weer groter en wijzer geworden. En ze wordt steeds leuker! Daarom (als trotse moeder én tante: een paar foto's).
Heej,deze heb ik gemist..alsnog van harte gefeliciteerd met je prachtige zoon!!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig wat je hebt geschreven...ik vrees dat die tijd voor mij er ook aan zit te komen(bijna 10)gelukkig kan ik dat nu nog allemaal wel doen en ik zal er extra van genieten ;)