Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
Wat een prachtige rake woorden,
BeantwoordenVerwijderende tranen lopen over mijn wangen.
X
Lieve Barbara,
BeantwoordenVerwijderenIk wens je heel, heel veel sterkte en wil je laten weten dat ik aan je denk maar er ook voor je wil zijn (want je bent er ook voor mij als ik het nodig heb). Spreken we gauw af?!
Liefs, Petra