Loslaten

Maart 2007: ik moet mijn doodzieke, 12 jarige dochter achterlaten bij een eetkliniek voor (zeer) jonge mensen. Het breekt mijn hart. Ze zit in een rolstoel met een sonde in haar neus. Haar uit handen geven aan eigenlijk wildvreemden was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Angst om haar te verliezen aan de anorexia. Angst om haar achter te laten, haar los te laten. Maart 2013: ik laat mijn gezonde (!), 18 jarige dochter achter in een gezellig appartementje in Leipzig. Ze is buiten adem, net als ik, want ze woont vier hoog, een klim van maar liefst 80 treden omhoog (of omlaag). Er staan leuke meubels en ze deelt het appartement met een studiegenoot (en inmiddels goede vriendin). Ik laat haar achter. Ze gaat 5 maanden studeren aan de Universiteit van Leipzig. Ik heb er alle vertrouwen in. Natuurlijk is dit opnieuw "loslaten", maar wat een verschil met het loslaten van toen! Ik voel mij: Dankbaar dat ze het gevecht ooit is aangegaan. Blij dat ze het heeft overwonnen. Gelukkig dat ze geniet van het leven en grote stappen durft te nemen. Trots dat ze op zichzelf (in het buitenland) woont. Loslaten is moeilijk. Maar deze keer voelde het goed.