Opmerkelijk

Onder het eten had Joost weer één van zijn opmerkelijke uitspraken. We hadden het over dementie bij oudere mensen en welke invloed dit kan hebben op de persoon en de familie. Joost hoorde het zo eens aan en zei toen:
"De mens met dementie leeft gewoon in een andere dimensie"
Vervolgens ging hij weer verder met lezen in zijn Donald Duck pocket. Dank voor je wijze woorden.
p.s. hij wil overigens boer worden. En hij wil een Chinese vrouw, want hij vindt Chinese kindjes zo lief. Boer zoekt Chinees. Met sambal.

Wat een week!

Rust. Eindelijk eventjes NIETS. We hebben een drukke week achter de rug. Leuke dingen meegemaakt, maar ook hele moeilijke. We zijn in Smilde geweest, bij de eetkliniek. Hebben een gesprek gehad, advies gekregen en afspraken gemaakt. Chris heeft die dag ook nog een sollicitatie gesprek gehad. Daarnaast was er de avondvierdaagse, leuk maar wel vermoeiend voor die kids. Maar met Chris als hoofdleider (soms -lijder) en heel veel andere gezellige begeleiders werden de vermoeiende tochten leuk en aangenaam. Schorre stemmen en zere voeten maakten niets uit. Zingen en sjouwen maar. En dat heeft z'n vruchten afgeworpen, want van de ongeveer 150 groepen heeft de school van Joost de 3e plaats behaald voor het enthousiaste zingen! En nu hebben we 2 dagen vrij. Even helemaal niets moeten. Geen vergaderingen, gesprekken, school, enz. Genieten dus. Van onder andere wederom 2 (!) nestjes in onze tuin. Van de zon. Van een goed boek lezen op de schommelbank. Een fijn "lang" weekeind gewenst!

Verdrietig

Morgen is het zover. Dan rijden we na een rit van bijna 2 uren het terrein van de eetkliniek op. Er zullen herinneringen boven komen. En dat zijn niet bepaald fijne. Ik voel me verdrietig, moe en gespannen. Ik wil dit niet nog een keer mee moeten maken. Ik wil niet dat mijn dochter dit opnieuw moet doorstaan. Maar mijn gevoelens doen er nu niet zoveel toe. Ik moet rationeel handelen. Mijn verstand volgen. Ze heeft een terugval en ze moet geholpen worden. Waarom toch? Ze was al zo ver! Drie jaren zijn we al in gevecht met King Ano. Dat is toch genoeg voor een jong meisje en voor het gezin waaruit ze deel maakt? Enough is enough. Maar helaas bepaal ik niet wanneer dat is.

Joost mag het weten

Zomaar een gesprekje tussen Joost en mij tijdens de lunch:
"Elke woensdag zit er een mevrouw in het kantoortje bij ons op school en die bestelt alles. Dan kijkt ze of er nog genoeg schriften en pennen en papier enzo is, dat controleert ze, die dingen", aldus Joost.
"Oh", zeg ik, "de inventaris bedoel je".
"Nee, de inventarESSE want het is toch een vrou-houw!" (Nadruk op vrouw)

Donkere wolken

Terwijl ik vrolijke foto's van de lente plaats hieronder, gaat het er met mijn dochter wat minder vrolijk aan toe helaas. De anorexia, waar ze nu al zo'n 3 jaren tegen vecht, begint weer heviger te worden. Het fluisterstemmetje van King Ano (zoals we de ziekte noemen) is krachtiger geworden. De anorectische gedachtes over gewichtsverlies, controle houden, enz. worden steeds sterker. En mijn lieve Amber van 14 is moe van het vechten. Wat is er makkelijker dan weer te gaan luisteren naar King Ano? Ze is afgevallen. Ze gooit haar lunch weg op school. Gelukkig praten we nog met elkaar, over gevoelens en gedachtes, hoe irreëel deze ook zijn. We gaan het traject in Smilde, de eetkliniek weer starten. Er komen weer gesprekken met begeleidsters en therapeuten. De lente is begonnen, maar hier in huis hangen er af en toe erg donkere wolken boven ons...

Lente gevoel

Niet veel woorden vandaag, maar wel sprekende beelden. (Overigens niet allemaal door mij gemaakt hoor!) Dit geeft mij een lente gevoel:

Uitgevlogen

Het nest is leeg. Drie nog wat onzekere mereltjes "scharrelen"rond in onze tuin. Moeder (of is het vader?) merel kijkt vanaf de schutting nauwlettend toe. Het gaat goed met ze. Fladderend en huppend vinden ze hun weg. Sinds gisteren zie ik ze minder. Zou het fladderen nu werkelijk vliegen zijn geworden? En waar blijft moeder/vader nu? Je kinderen uitgevlogen. Letterlijk en figuurlijk. Gelukkig duurt dat nog wel een poosje bij ons gezin. Hoewel de brochures van diverse HBO opleidingen gisteren op tafel werden gelegd door Amber. SLIK. Tja, nog 2 jaartjes en dan gaat ze studeren! HO. Zo snel zou het toch niet gaan? Waarom duurde die periode van eindeloze potjestrainingen en zwemlessen zo lang? En waarom lijkt deze periode voorbij te vliegen? Over 2 jaar gaat Joost naar het voortgezet onderwijs en Amber naar Hoger beroepsonderwijs. Maar ze blijven nog maar lekker thuis wonen. Gewoon in ons nest blijven. Af en toe rondfladderen mag, maar wegvliegen zie ik nog lang niet zitten. We kunnen natuurlijk ook Joost zijn toekomst visie opvolgen:"Als ik 18 word, dan gaan jullie het huis uit en blijf ik hier wonen. Jullie zoeken maar een caravan of zo!" En daar kun je het dan mee doen.

Niet fit

De reden dat ik niet "daily present" ben op deze site is dat ik al een poos niet fit ben. Afgelopen maandag heb ik dan ook netjes het advies van Chris opgevolgd en mijn huisarts bezocht. "Ik heb je al een poos niet gezien", zei mijn arts. "Nee, dat klopt", antwoordde ik, "ben de laatste tijd ziek geweest."

Nee hoor, dat heb ik niet gezegd (wil het stiekem wel eens doen). Na onderzoek bleek dat mijn hoesten, kortademigheid en moeheid van de afgelopen weken het gevolg zijn van een longontsteking. Nu heb ik al een week een anti-biotica kuur, maar deze slaat niet aan. Nog steeds hoest ik en ben ik zooooooo moe. Ik denk dat er niets anders op zit dan terug te gaan naar mijn huisarts. Niet goed, geld terug. Kan ik hopelijk eens die grap maken!