geluk

Geluk zit in de kleine dingen.

Okee, dat weten we allemaal. Maar af en toe zie je die kleine dingen niet. Of creër je ze niet. Want dat kan ook. Kleine dingetjes waar je gelukkig van wordt. Die heeft ieder mens nodig, want voor je het weet rol je van de ene verplichting in de andere, functioneer je op "robot-stand" en raak je jezelf ook nog eens kwijt.

Dus geluk zit in kleine dingen. Die maken je leven mooi. Een knuffel van je kind (zomaar, nee niet omdat ze wat nodig hebben). Een stralende zon aan een blauwe lucht. Een lieve email van een vriend(in). Je kids die zich ontspannen en plezier hebben. Die uit het niets taartjes gaan bakken en prachtig versieren en je dan verrassen (al had ik al het 1 en ander gehoord en geroken!) met een heerlijk cake-je een een kop thee. Geluk! Het is overal te vinden, je moet er alleen wel open voor staan.

Murphy's Wet

Ken je Murphy's Law? "Anything that can go wrong, will go wrong".
Zo'n dag kennen we allemaal. Ik had een paar weken geleden ook zo'n dag. Het begon direct "verkeerd", ondanks het feit dat het een zaterdag was. Slecht geslapen. Chris late dienst, dus er een beetje op tijd uit om boodschappen te doen (bleeeehh). Hond beneden overgegeven. (nog meer bleeeehh). O ja, eventjes vermelden dat 't kleine autootje (onze 2e auto) wel erg naar een brandlucht rook gistermiddag. Oververhit kan niet, het is vreselijk koud. Chris wil 't zelf uitproberen, dus met 't kleintje de wekelijkse boodschappen doen (niet handig). Druk in de winkel, te volle tas knapt net tussen winkelwagen en kofferbak kapot. Auto stinkt nu nog erger. Bij thuiskomst garage gebeld. Het vonnis: niet meer onnodig mee rijden, waarschijnlijk iets met de remmen in combinatie met de vrieskou. Nee, geen leenauto voorradig. Handig, want Chris heeft late dienst, maar Joost moet naar een zaalvoetbal toernooi en 's avonds heeft-ie een feestje. Kleine auto weggebracht. Chris naar het werk, Joost en ik fietsend naar het toernooi (koud, -8 buiten). Nadat ik hem heb afgeleverd, fiets ik gauw terug. Voel mijn bovenbenen niet meer. Gek, want daar zit toch genoeg vet bij mij.
Ouders gevraagd om Joost naar het feestje te brengen vanavond. Ook maar direct met Max lopen. Bij thuiskomst gaat de telefoon. Joost. Exact 3 minuten gespeeld en enkel verstuikt. Een kennis geregeld die zo lief was om met mij samen in haar auto (met fietsdrager) Joost op te gaan halen. Strompelende Joost opgezocht in een overvolle zaal (hoor ik achter me roepen: "Mevrouw, u loopt door het veld en we zijn bezig met een wedstrijd!" OEPS, daar let ik toch niet op?). Fiets achterop de auto en maar weer naar huis.
Ouders afgebeld want met zo'n enkel kan je niet op spoken speurtocht 's avonds. Verdrietig kind (heel verdrietig). Na een uur en veel ijs lijkt het mee te vallen. Enkel goed intapen, ouders bellen of ze alsnog willen rijden.
Pffffff... De dingen die ik wilde doen zijn blijven liggen (de was enzo) dus 's avonds maar aan de slag. En net als alles weer een beetje op orde komt, is het alweer tijd dat Chris van zijn late dienst thuis komt. Ziek.

p.s. ons autootje is weer gemaakt: bevroren handremkabel + rem-onderdelen verbrandt = KASSA

Jaha! Na ruim 2 jaar een .piczo website te hebben gehad, begin ik met deze nieuwe blog. Waarom? Verfrissend. Anders. Gebruiksvriendelijker.
Een nieuw jaar, een nieuwe zakelijke website en nu ook een nieuwe blog! Maar de onderwerpen en het aanbod van foto's, filmpjes, leuke links en tips zullen niet anders zijn dan op mijn "oude" site. Ik ga gewoon door met het delen van mijn dagelijkse leventje. Mijn gedachten over bepaalde zaken, vakantieplekken, mooie boeken, ontroerende films of uitspraken van de kids. De nieuwe naam van mijn blog heeft hier uiteraard mee te maken: daily present. Dubbelzinnig. Dagelijks aanwezig. Maar je kunt het ook opvatten als : dagelijks kadootje. Het is maar hoe je het bekijkt. En zo is het ook met je leven. Het is maar hoe je het bekijkt en hoe je met alles omgaat!