biologische klok

Heerlijk dat uurtje. Lekker langer licht. Alsof je meer tijd hebt om nog wat extra dingetjes te doen. Joost die nu zelf naar voetbal training kan gaan. Kinderen die langer buiten spelen. Maar die biologische klok is wel wat in de war. Vanochtend kon ik er echt niet uitkomen. Had er veel moeite mee om me niet nog eens lekker om te draaien en verder te dromen (ja dat lukt me soms!).
Joost kon gisteravond niet slapen. Om half tien was het eindelijk stil. En vanochtend had-ie nog meer moeite dan ik om zich in de kleren te hijsen... Ach, een paar dagen en dan zijn we er aan gewend. En dan genieten we van langere avonden (hopelijk met steeds warmer weer) en zonnige ochtenden waarop we uit bed SPRINGEN!

mensen die de zon aansteken

Foto's waar ik blij van word

Meestal plaats ik mijn eigen foto's op mijn blog. Niet omdat die het allermooiste zijn of zo. Maar om mijn blog persoonlijk houden. Om mijn leven niet alleen met woorden neer te zetten maar ook met eigen beelden.
Maar nu eens foto's van anderen (waaronder karin nussbaumer) omdat ik ze mooi vind, omdat ik er blij van word!

Lente?!

 

 

Bewust genieten

Weer zo'n dubbel-gevoel dag vandaag. De zon schijnt volop en het weekeind begint bijna. Een vriendin belt dat ze de baan die ze zo graag wilde hebben, daadwerkelijk heeft gekregen! Genoeg reden om vrolijk te worden.
Maar dan krijg ik een telefoontje dat mijn oom vanochtend is overleden. Veertien dagen geleden heeft hij nog een zware hartoperatie ondergaan en eigenlijk knapte hij goed op. Het kan ineens zo anders gaan. Mijn oom kon prachtige dingen maken van hout. Onze eettafel en bijzettafeltjes heeft-ie met veel liefde gemaakt. Wij zullen er nog hopelijk vele uren als gezin aan eten, kletsen, thee drinken, spelletjes spelen. Nu besef je maar al te goed dat het in dit leven om DIE dingen draait. En daarom ga ik dus bewust wél genieten van dit weekeind en mijn gezin!

Twee jaar geleden

Exact twee jaar geleden, 19 maart 2007, beleefden we als gezin één van de meest afschuwelijke dagen van ons leven.
Op die dag brachten we onze dochter naar de kliniek in Smilde, waar ze haar gevecht tegen anorexia zou beginnen. Ik zit achterin de auto, naast Amber en hou af en toe haar koude handen vast. De sonde voeding pomp bungelt naast haar. Achterin liggen een paar persoonlijke dingen van haar, zoals een klein rieten nachtkastje, fotolijstjes, wat boeken, een lievelings dekbedovertrek en een knuffel.
Mijn lieve, zieke dochter van 12 die nog maar 34 kilo weegt. Die nooit gaat logeren omdat ze last van heimwee heeft. Nu moet ze gaan "wonen" in een kliniek voor jonge mensen met een eetstoornis. Nu moet ik het dierbaarste wat ik heb loslaten, overgeven aan anderen (lees; wildvreemden). Mijn moederhart schreeuwt, wil dit niet, wil haar bij me houden, wil haar zelf beter maken. Maar mijn verstand zegt dat dat niet mogelijk is. Dat ze sterft als we dit niet doen.
Amber komt in een huis met 6 andere meisjes, varierend in leeftijd van 12 tot 18 jaar. Er gelden zeer strenge regels. Er is voortdurend toezicht. Het voelt alsof ze een crimineel is. Maar de anorexia heeft het overgenomen in haar hoofd. Ze kan niet meer "gezond" denken. Eigenlijk is ze een crimineel, voor haarzelf. Ze pleegt roofbouw op haar eigen lichaam.
Ze komt eerst in de zogeheten RUSTfase waarin er voornamelijk aandacht geschonken wordt aan haar lichamelijke toestand, het afbouwen van sondevoeding, het stimuleren van meer eten en veel RUSTEN. Dit is erg moeilijk voor Amber (en elke andere anorexia patient) want ze wil bewegen om calorieën te verbranden. Zolang ze in deze fase is, mogen we zondag 's middags van 14 - 17 uur op bezoek komen en, omdat ze nog zo jong is, misschien ook de woensdagmiddag.
We pakken haar spullen uit, Amber wordt direct in een rolstoel gezet. Haar slaapkamertje is al net zo troosteloos als de "bewoners" van dit huis. Ik probeer het enigszins "gezellig" te maken voor mijn dochter en ben blij dat 1 van de muren geel is geverfd. Buiten begint de lente, maar in mijn hart is het nog nooit zo donker en koud geweest. Dit was toch niet de bedoeling? Dit heb je toch niet voor ogen als je een kindje krijgt en het met al je liefde goed probeert op te voeden? Dit verhaal hoort thuis in een film, een boek of desnoods bij iemand anders. Maar niet bij ons!
En dan komt tot echt het moment waarop Chris en ik haar moeten achterlaten. Het ineengedoken vogeltje in de rolstoel met een sondeslang in haar neus. Ik huil zoals ik nog nooit heb gedaan. De hele weg, 125 kilometer tranen.

Vandaag is dus heel dubbel voor mij. De beelden drijven weer boven, het verdriet voel ik weer. Maar er is nu ook blijdschap dat Amber zo'n vechter is. Ze is al een hele poos thuis en knokt iedere dag tegen de anorexia. Ik ben zo trots op haar. Ik heb haar zo lief.

vrolijke layouts

Dit weekeind heb ik eindelijk weer ge-scrapt. Niets moest, geen deadline, geen opdrachtgever die kritisch kijkt, gewoon voor mezelf en doen waar ik zin in had. Hele stapels foto's heb ik altijd binnen handbereik, dus dat was het probleem ook niet. Nou ja, het kiezen van een foto is wel weer moeilijker dan!
Zie hier het resultaat. Vrolijke layouts. Laat de lente maar beginnen.

Wat ik echt wil

Laatst ergens gelezen: 7 vragen die je jezelf moet stellen om achter je ware wensen te komen. Interessant. Want wie kent niet dat knagende gevoel: is dit nou wat ik écht wil? Waarvan ik vroeger droomde? Waar ik gelukkig van word? Waardoor ik een fijn persoon ben, voor mezelf en mijn omgeving?

Hier komen ze...ben benieuwd of je erachter komt wat je nou echt wilt!

1. Wie is jouw held/heldin?
(De eigenschap die jij in die ander bewondert, bezit jij (stiekem) ook)
2. Wat zeggen anderen over jou bij een afscheids/pensioenrede?
(Hoe wil je overkomen op collega's, wat vind je belangrijk?)
3.Wat zou je doen als geld geen issue was
(veel dromen kunnen best worden gerealiseerd zonder bakken met geld)
4.Wat deed je graag als kind?
(Dit zegt iets over wie je werkelijk bent, wat je echt leuk vindt)
5. Wanneer heb je eer van je werk?
(Warrvan krijg je energie, wat wil je bijdragen wat levert het op?)
6. Wanneer doe je dingen moeiteloos?
(Dus niet waar je goed in bent maar wat je geen moeite kost. Zomerk je dat wat je doet helemaal bij je past)
7. Wat zou je morgen doen als je wist dat je niet kon falen?
(Probeer ook in te zien dat als je "er niets van bakt" het helemaal niet zo erg is)

Mijn "verslavingen"

Een poosje geleden werd ik uitgedaagd door Petra om mijn 5 "verslavingen" op mijn site te zetten. Best moeilijk, want scrappen mocht niet. En er is zoveel moois, leuks, lekkers! Maar hier dan toch, in willekeurige volgorde, een aantal fijne verslavingen.

witte wereld

Ik zou het alweer zowat vergeten zijn, maar we zijn laatst een weekje weg geweest. Naar het Sauerland. Om precies te zijn naar Bad Arolsen, waar we al 5 jaar lang komen. Voor de rust. De sneeuw. Het gezellige huisje. Het busje van de bakker die 's ochtends op het park komt met vers gebakken Kaiser broodjes. Heerlijk. We hebben spelletjes gedaan, gewandeld, met de slee keihard van de berg afgesjeest (Amber iets te hard waardoor we ook het ziekenhuis van Bad Arolsen van binnen hebben gezien), gezwommen en gewinkeld. Maar bovenal genoten van de wonderlijke witte wereld, waarin alles zo sereen lijkt. Stilte. Oorverdovende stilte. Adembenemende sneeuwlandschappen. Frisse lucht door je longen. AAAaaaaahhh ik wil terug!