Lief!

Max heeft het warm. Toch ligt-ie uren te hijgen (= zweten voor een hond) in de brandende zon. Als-ie er echt genoeg van heeft, sjokt Max naar binnen en ploft neer op onze natuur stenen vloer. Lekker koel. Deze hond heeft altijd vakantie!

monsterachtig mooi

Gisteren hebben we een buurtfeest gehad. We wonen op een gezellig pleintje dat ieder jaar nog net even iets gezelliger wordt met een feest tent, lampjes, vlaggetjes, spelletjes, eten en drinken. Samen met een oud klasgenootje van me, heb ik alle kids van ons pleintje geschminkt. (en zij ons!)

Joost wilde natuurlijk een prinses worden. NEE HOOR! Stel je voor. Nee het moest eng zijn. Monsterachtig. Griezelig. Zodat-ie later rond kon rennen en alle kleine kindjes de stuipen op hun lijf kon bezorgen.

En zeg nou zelf: missie geslaagd?! Monsterachtig mooi toch?

IK Dag

En dan is er zo weer bijna een week voorbij. Gisteren ben ik naar Utrecht geweest, waar de Nationale IK Dag werd gehouden en waarvan ik in de organisatie zat. Het was een inspirerende dag en ik heb leuke mensen ontmoet. Ik kon even mijn gedachten op wat anders zetten. Want vandaag was natuurlijk weer spannend omdat Amber in het ziekenhuis moest wegen. Helaas helaas is ze weer wat afgevallen. Teleurstelling en enigszins woede voelde ik in me opkomen. Woede om de machteloosheid, om de ziekte die zoveel kapot maakt. Amber is ook moedeloos, dat merk ik. Daar hebben we het ook over in gesprekken. Ja, gelukkig praten we nog; ook over de anorexia. Over haar verstoorde ideeën over gewicht, eten en alles wat daarmee samenhangt.

De Nationale IK Dag draaide om IK en wij: samen. Het draaide om mensen die allemaal ervoor kiezen om te werken op een andere manier dan "normaal". Werken WAAR, WANNEER en VOOR WIE je wilt. Klinkt idealistisch maar het is echt waar we naar toe gaan met z'n allen. Flexibele werkplekken, werktijden en werkgevers/opdrachtgevers. Als ZP-er (nee dit is geen tikfout maar hoorde deze term gisteren: Zelfstandig Professional i.p.v. ZZP Zelfstandige Zonder Personeel. Alsof dat personeel iets vies is of een vreselijke ziekte of zo.)geloof ik hier absoluut in en hierin vind ik ook mijn vrijheid en voldoening als ik werk.

Ik sluit af met iets wat ik ook gisteren hoorde:
Don't wait for a miracle. Be one yourself!

Als je de weg kwijt bent,
kom je nog eens ergens!

Opluchting

Vol spanning zaten Amber en ik vanmiddag in het ziekenhuis. Het was er op of er onder. Zou ze nog heel iets afgevallen zijn dan werd ze maandag in de eetkliniek verwacht voor 2 weken flex. Maar Amber bleek weer sterker te zijn dan King Ano. Ze was iets aangekomen! Alle spanning viel van me af en ik begon daar gewoon even te huilen. Van blijdschap, opluchting maar ook wel angst. Want ik voelde dat Amber direct aan het twijfelen sloeg. Ben ik een vreetzak? Stop ik nu wel weer met aankomen? Wat zal ik schrappen van mijn eetlijst om niet weer een aantal ons aan te komen deze week? Ze is nog zo ziek. Maar we communiceren tenminste nog wel met elkaar. En gelukkig luistert ze (meestal) wel naar ons. Maar dat ze nog een zeer ernstige eetstoornis heeft is wel duidelijk. En dus gaan we weer een week in dat in het teken zal staan van eten, niet eten, bewegen, niet bewegen, aankomen, afvallen, angst en hoop. Of je het nu wilt of niet, dat is ons dagelijks leven.
Maar vanmiddag voelde het wel als een enorme opluchting dat we Amber vooralsnog niet hoeven te laten opnemen.

Had ik maar

Ze was weer afgevallen. Ik had het allang gezien, daar hebben we geen weegschaal voor nodig. Slechts 200 gram verwijdert van een flex opname in de eetkliniek. 200 gram! Wanhoop, verdriet en onmacht, veel onmacht. Die troostende armen die ik om mijn kind heen sla, die waarschuwende woorden, die liefdevolle aanmoedigingen, die moeilijk grenzen die je stelt (ook uit liefde), de eindeloze gesprekken, de controle die je (moet) uitvoeren of ze zich aan haar eetlijst houdt, de angst, de boosheid, de wanhoop. Ik loop buiten in de stromende regen. Natte haren plakken in mijn gezicht. Tranen vermengen zich met regen. Hoe help je je kind van deze vreselijke ziekte af? Hoe sleep je haar erdoor heen? Hoe hou je je gezin staande als King Ano een gezinslid naar de knoppen helpt?
Had ik maar antwoorden. Had ik maar energie om er weer helemaal in te geloven. Had ik maar de oplossing. Had ik maar...

happy moments

Omdat de "happy moments" momenteel niet zo duidelijk aanwezig zijn :(
heb ik dit mini-album gemaakt!

drop vReters

En dan ontdek je bij het instappen dat de ruit uit je auto is geslagen. Dat er overal glas ligt. Dat je cd speler er gelukkig nog in zit. Maar dat je navigatie systeem en toebehoren weg zijn. Gestolen. Gejat. Uit jouw auto onder jouw eigen carport in jouw "Achterhoekse" rustige plaatsje.
En dan ontdek je zelfs dat het doosje met dropjes helemaal leeg gegeten is! Hoe durven ze. Ik ben best wel boos. Laten ze van onze spullen afblijven. We zijn niet de enigen op ons pleintje. Bij buren is de carkit, de cd speler en het navigatiesysteem weg. Bij een ander is een mobieltje weg. Terwijl er een paspoort (ja, ongelooflijk maar echt waar) naast lag en die niet is meegenomen. Het ging de dieven dus duidelijk om dingen die ze snel kunnen verkopen. En weg is niet alleen je navigatiesysteem, maar ook je middag. Aangifte doen, verzekering bellen, autoglas bedrijf bellen, originele bon zoeken van het navigatiesysteem.
Wat een rotzakken. Stelletje dropvReters!

Dagje uit

Eindelijk heb ik mijn foto's op mijn laptop gezet en kan dus een foto impressie geven van het blote voetenpad bij Hof van Twello waar we met Hemelvaartsdag geweest zijn. Een aanrader! Knapzak hebben we gevuld in de boerderij winkel met pure producten zoals geitenkaas, aardbeien, radijsjes en zoethout stokken! Tweede Pinksterdag zijn we in het prachtige oerbos bij Winterswijk geweest: Bekendelle.